Dušanov carski naslov naslanjao se na bizantsku tradiciju.
Stefan Uroš IV. Dušan iz dinastije Nemanjića okrunjen je za cara Srbije 16. travnja 1346. godine. Prethodno je bio srpski kralj, kao i njegov otac Stefan Dečanski. Dušan je na srpsko prijestolje došao 1331. nakon što je svrgnuo oca kojeg je i dao ubiti. Ubrzo nakon toga ugušio je pobunu vlastele te osigurao dobre odnose sa bugarskim carem Ivanom Aleksandrom oženivši njegovu sestru.
Iskoristivši nemire unutar Bizantskog Carstva Dušan je zauzeo teritorije u Albaniji i Makedoniji te prodro sve do Soluna. Nakon velikog povećanja teritorija Dušan se proglasio zacara Srba i Grka te srpsku arhiepiskopiju podigao na razinu patrijaršije. Novi patrijarh ga je i okrunio za cara u Skoplju, u današnjoj Makedoniji. Dušanov carski naslov naslanjao se na bizantsku tradiciju, koja je slijedila uzore još iz razdoblja Rimskog Carstva. Tako je Dušanova titula sadržavala grčke pojmove bazileja i autokratora, a teritorijalno je obuhvaćala ne samo Srbiju, nego i dijelove Bizanta, tj. bivšeg Rimskog Carstva. To je bilo izraženo pojmom tzv. Romanije, koji je nastao od imena grada Rima. Također, Dušan je ratovao protiv Hrvatsko-Ugarskog kraljevstva te Bosne. Imao je i plavove o osvjajanju Carigrada, ali to mu se izjalovilo.
Za njegove vladavine Srbija je bila teritorijalno najveća, a potpuno se razvio i feudalni poredak. Godine 1349., odnosno 1354. donio je Dušanov zakonik po kojem je središnja vlast u državi pripadala caru, koji je vladao uz pomoć državnog savjeta. U Zakoniku je također napisano da je Srbija centralizirana država, sa zakonskim ovlastima u rukama cara.
Car Dušan iznenada je umro 1355. godine nadomak Soluna u 47. godini. U narodnoj tradiciji ostao je zapamćen kao car Dušan Silni. Nasliedio ga je sin Stefan Uroš V., zvani Nejaki, za vrijeme čije vladavine se carstvo raspalo.
piše: Dražen Krajcar
