Prošla su četiri desetljeća otkako je komedija “Ko to tamo peva” prikazana u kinima, a film o dogodovštinama putnika u rasklimanom autobusu tvrtke “Krstić” i danas je nevjerojatno aktualan. Kroz galeriju šarolikih likova koji kreću iz srpske provincije za Beograd, na simboličan i urnebesno duhovit način oslikan je presjek jednog naroda. Od šlager-pjevača bez sluha (Dragan Nikolić), preko priglupog vozača Miška (Aleksandar Berček), njegova brižnog oca konduktera (Pavle Vujisić), jedva punoljetnih i naivnih mladenaca (Neda Arnerić i Slavko Štimac) i licemjernog malograđanina Brke (Danilo Stojković) do dva romska harmonikaša koji, poput kora u grčkoj tragediji, komentiraju radnju, film Slobodana Šijana vrvi maestralnim glumačkim kreacijama.
U društvu tih zvijezda našao se ružnjikavi, oko metar i pol visoki ali beskrajno talentirani naturščik Stanojlo Milinković (na slici!), a pripala mu je uloga seljaka koji je iz protesta preorao cestu. Vojska je, naime, zatvorila glavnu cestu prema gradu, pa se sav promet kreće sporednim putem, koji prolazi preko seljakovog imanja. Svakodnevno drndanje vozila preko njegovog posjeda čovjeku je dosadilo, pa je odlučio preorati cestu i naplaćivati prijelaz preko novonastale njive. Kad mu Krstić stariji odbije platiti putarinu, starčić legne ispred autobusa i drekne: “Samo preko mene mrtvog!”. Kondukter ga, onako kržljavog, jednostavno digne u želji da ga makne s puta, na što ovaj ispušta najslavniji urlik domaćeg filma: “Pusti me, zvat ću decu! Pusti me! Decooo! Decooo ooooo! Decooo ooooo!”. Iz obližnjeg šumarka pojavljuju se “deca”, brkati dvometraši naoružani sjekirama. Nakon što “spašavaju” voljenog oca, “rmpalije” vade nožine i kreću na gume autobusa, dok stari, bezubo se smijući, komandira: “Buši, hahaha! Buši, hahaha!”
Epizodnu ali upečatljivu uloge Milinković je ostvario i u Šijanovoj komediji “Maratonci trče počasni krug”: tko ne pamti seljaka koji, izvirujući iz bunara s mrtvim prasetom u naručju, psuje Topaloviće? O životu amaterskog glumca, koji se pojavio u četiri Šijanova filma, zna se malo. Rođen je 1909. u Grabovcu, selu kod Svilajnca, a po struci je bio limar. Šijan, koji ga je angažirao u svoja četiri uratka, prvi ga je put zapazio na audiciji za televizijski film “Najlepša soba”. Evo što je redatelj ispričao o tom susretu: “Imao je facu kromanjonca, ali i izuzetnu inteligenciju, a ta kombinacija je bila prokleto smiješna!”. Milinković je umro 2000., u devedeset prvoj godini života.
Piše: Lucija Kapural
